Het puntje waarmee het boontje aan de plant had vastgezeten, was te hard om op te eten. Voordat we de boontjes gingen koken, sneden we ze af. Ook moesten we de sliertjes verwijderen die over de lengte van het boontje liepen. Deze konden hard worden als de boon wat langer aan de plant was blijven hangen. Bij het eten kreeg je anders het gevoel van touw in je mond. Dat was echt niet lekker.
 

Ik daagde mijzelf uit om bij het afsnijden van het puntje, ook gelijk de draadjes eraf te trekken. Dat kon wel maar het was een heel precies en fijngevoelig klusje. De truc zat hem erin dat ik met het afsnijden van het puntje stopte, net voor het sliertje begon. Lukte dit dan kon ik het er in één beweging aftrekken. Daarna krulde het sierlijk op aan mijn mesje. Dan keerde ik het boontje om en deed met het andere uiteinde hetzelfde. Het was echt een handigheidje dat enorm veel voldoening gaf als het lukte. Vervolgens brak ik het boontje met één hand, zo precies mogelijk, doormidden. Hierbij drukte ik het met mijn duim tussen de wijs- en middenvinger door totdat het met een spattende knak in tweeën brak! Hop, de pan met koud water in en verder met de volgende.