IJs
Luisterverhaal
Dag 1
Het heeft gevroren. Buiten ligt bovenop het regenwater in de emmers een flinterdun laagje ijs. Met mijn wijsvinger prik ik erin. Krrrr. Dat geeft een fijn kraakgeluid zeg. Ik doe het nog een keer. Daarna probeer ik de ijsstukjes op te pakken maar ze zijn zo dun dat ze direct breken.
Dag 3
De vorst houdt aan en een paar dagen later is het water in de emmer een hele dikke schijf geworden. Prachtig mooi rond als de maan. Ik heb hem uit de emmer gehaald en heel hard op de grond gegooid. Nu ligt hij in stukken. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er nu mee moet en wandel naar de sloot om te kijken of er ook ijs op ligt.
​
Daar aangekomen zie ik een paar van die stoere jongens bij de waterrand staan. Ze meppen met een flinke tak op het ijs. Dat geeft een harde klap maar verder schieten er geen scheuren in het ijs. Op een afstandje kijk ik naar wat ze gaan doen. Aangemoedigd door de anderen schuift de stoerste, stapje voor stapje het harde water op. En dan opeens… krak, scheur, spetter, gil. Daar staat die jongen met zijn benen door het ijs! Gelukkig is het niet diep. Van schrik moet hij keihard huilen. Ik moet lachen. Wat een gek gezicht een huilende, stoere jongen zonder benen. Haha.
​
Dag 7
Ik heb het koud. Het vriest nog steeds en het ijs is inmiddels dik genoeg om erop te kunnen staan. We kunnen schaatsen. Wankel sta ik met mijn houtjes onder mijn laarzen gebonden op het ijs. Ik kijk naar beneden en zie witte luchtbellen gevangen in het harde water. Waarom blijft ijs eigenlijk op het water drijven? Het is toch heel erg zwaar? Waarom zinkt het dan niet? Ik ga op mijn knieën zitten, wrijf over het ijs en breng mijn gezicht heel dicht naar het oppervlak. Zie ik daar nu een vis? Inuit hakken een gat in het ijs om daardoor heen te kunnen vissen. Zal ik dat ook gaan doen!? Ze bouwen ook iglo’s van ijsblokken. Hoe krijgen ze die iglo toch zo mooi rond? Stoken ze binnen in de iglo een vuurtje zoals de inheemsen in hun tipi? En smelt het ijs dan niet? In ieder geval lijkt het mij ontzettend koud om zo te wonen. Ik wil echt nooit een Inuit worden. Dat weet ik wel!
Naar buiten
Wie heeft zich nu nog nooit aan een brandnetel geprikt, een vogel horen fluiten of een vlinder zien vliegen? Allen hebben wij op de een of andere manier ervaringen met dit soort ontmoetingen met de natuur. Het zijn van die typische natuurherinneringen die universeel zijn, of je nu jong bent of oud. Dit bracht Janske Hombergen op het idee een boek te maken met verhalen en foto’s waar iedereen herkenning in kan vinden. Verhalen die herinneringen ophalen en uitnodigen verhalen uit te wisselen.
​
Doe mee!
Vind je het leuk om je eigen herinnering aan de natuur te delen en in te sturen voor deel 2 van Naar buiten? Dat kan!