Er zijn ontzettend veel mooie bloemen. Daarom durf ik het niet met zekerheid te zeggen, maar volgens mij is de paardenbloem mijn lievelings. Ik vind de gele kleur wonderschoon en geniet ervan dat hij altijd met zoveel tegelijk kan bloeien. Velden vol zonnig geel. Ook de vormverandering na de bloei in een witte, pluizige, doorzichtige bol, blijf ik keer op keer prachtig vinden.

​

Vandaag zag ik weer zo’n mooi exemplaar. Daar stond hij in de berm op een mooie hoge steel te wachten, tot ik hem zou plukken. Ik liep naar hem toe en heel voorzichtig brak ik het steeltje doormidden. Knak… Het is belangrijk dat met aandacht te doen, want als de schok te groot is kunnen er al pluisjes losraken. Als je ze namelijk in één adem allemaal wegblaast mag je een wens doen. Je hebt een gaaf exemplaar nodig als je hem wilt uitblazen, anders telt het niet. Het was gelukt en ik hield hem voor mijn gezicht. Ik nam een flinke teug lucht en blies zo hard en lang als ik kon tegen de bol. De pluisjes zweefden weg door de lucht. Toen ik geen adem meer over had, zaten er verdorie toch nog een aantal pluisjes onder aan de rand. Balen zeg.

​

Dat betekende dat ik geen wens mocht doen. Ik keek om mij heen. Allemaal pluizenbolletjes stonden op mij te wachten. Blij plukte ik nog zo’n ontzettend fraaie. Weer een grote teug lucht en blazen en ja hoor, deze keer helemaal leeg. Ik mag een wens doen. Joepie ik word verliefd!